We waren net de Schipholtunnel uit toen de vrouw naast me zei: "Die meneer heeft zijn koffertje vergeten." Ik keek verbaasd op van mijn krant waarin ik verdiept was en zei dat hij inderdaad wel erg dom was. Hoe kun je op een zakenreis nou je koffertje vergeten? Het was nog een duur koffertje ook dat in het bagagerek was achtergebleven.
"Hij zal het toch niet expres hebben laten liggen?" vroeg de vrouw. Sommige mensen denken tegenwoordig bij het minste of geringste aan een aanslag. "Het gebeurt wel vaker, hoor," zei ik, "dat mensen iets vergeten."
"Je hoort soms van die vreemde verhalen tegenwoordig", zei ze. "Wie neemt er nou de Thalys als hij niet verder gaat dan Schiphol? Moeten we het niet aan de conducteur vertellen, of zo?"
Ik was haar gezeur een beetje zat. "Als u dat koffertje verdacht vindt, moet u dat zeker doen." Ik houd er niet van tijdens het lezen gestoord te worden. "Ik stap in Rotterdam al uit. Als u dat gerust stelt, wil ik dat koffertje wel meenemen en bij gevonden voorwerpen afleveren."
Ik hoopte dat ze beledigd haar mond verder zou houden, maar ze ging gewoon door. "Het was in ieder geval geen zelfmoordterrorist. Die zou meegereisd zijn. Dat vind ik toch vreemde mensen. Wat heb je er nou aan iets te bereiken als je niet zelf van het resultaat kan meegenieten? Hoewel, genieten is natuurlijk een beetje raar woord in dit verband."
Ik had er geen zin in haar uit te leggen dat zelfmoordterroristen erin geloven dat ze de beloning voor hun goede daad in het hiernamaals verwachten te ontvangen. Ze bleef maar doorgaan: "Volgens mij was het een allochtoon. Het zijn juist vaak van die jonge mannen die hier geboren zijn die ineens zo vreselijk fanatiek worden. Terwijl ze zo'n beetje alles aan ons te danken hebben. Ja, toch? Wij hebben toch niet gevraagd of ze hierheen wilden komen?"
Ik zag me niet meer aan de krant toekomen: "Mevrouw, mijn grootvader hebben ze wel gevraagd hierheen te komen om al het vuile werk op te knappen waar jullie zelf geen tijd voor of geen zin in hadden. Ik ben een geboren en getogen Amsterdammer en één keer met vakantie in Marokko geweest."
"O, sorry. Ik bedoel natuurlijk niet dat alle allochtonen zo zijn. Je hebt er ook goede onder, hoor."
In Rotterdam haalde ik het koffertje uit het rek. Ik deed rustig aan en zag de Thalys precies op tijd weer vertrekken. Bij La Place had mijn vriend Mamoun al een cappuccino voor mij besteld. Op Schiphol was hij uitgestapt en een wagon naar achteren weer ingestapt.
"Dat mens was helemaal gebiologeerd door het koffertje", zei ik. "Ze had niet in de gaten dat onder haar die sporttas stond. Die zal een klap geven in Antwerpen."
Mamoun keek op zijn horloge. "Nog vijf en twintig minuten. Insha'Allah."
© Evert van Wijk 2011 (Op dit verhaal rust copyright.)
x
