Gisteren las ik De vijand in huis uit. Het heeft de vorm van een journalistiek verslag, maar is in feite een spannende thriller van Bart te Veldt. De ik-figuur, een freelance journalist, doet onderzoek naar de mate waarin onder invloed van terroristische dreiging burgerlijke vrijheden steeds verder worden ingeperkt of geschonden. De hoofdredacteur van een weekblad is bereid voor een serie artikelen te betalen.
De journalist merkt al gauw dat hij wordt tegengewerkt. Als hij bij ministeries documenten opvraagt, waarover hij door zijn contacten in de ambtenarenwereld gehoord heeft, wordt dat rondweg geweigerd of de procedure wordt zo lang mogelijk opgerekt. Maar daar blijft het niet bij. Hij ontvangt e-mails uit niet te achterhalen bron waarin hem eerst gevraagd wordt te stoppen met zijn onderzoek, maar waarvan de toon allengs dreigender wordt, tot aan "We weten naar welke school je kinderen gaan." Hij doet daarvan aangifte bij de politie en die belooft een onderzoek in te stellen. Het gaat van kwaad tot erger: midden in de nacht brandt zijn auto uit. Een week later worden er, ook 's nachts, ramen ingegooid. De politie zegt weer dat ze er alles aan zal doen.
Er is ook een sciencefictionachtig subplot. De journalist ontmoet een ambtenaar die hem vertelt over een nog supergeheim onderzoek van TNO en de TU Delft. Hij kan zijn oren niet geloven als hij hoort dat het mogelijk lijkt in ieder geval een aantal jaren in de toekomst vooruit of in het verleden terug te gaan. Na lang aandringen geeft de ambtenaar hem de naam van een TNO-medewerker. Die houdt allerlei slagen om de arm, maar de journalist krijgt sterk de indruk dat er inderdaad al mensen in de toekomst zijn geweest en zijn teruggekeerd.
Wanneer de vrouw van de journalist die met de bakfiets de kinderen naar school brengt op het nippertje weet te voorkomen dat ze wordt aangereden door een auto die door rood licht rijdt, is voor de journalist de maat vol: met vrouw en kinderen vertrekt hij in het geheim (hoopt hij) naar een locatie in het buitenland. Meer wilde ik niet vertellen. Dat zou het plezier van andere lezers alleen maar vergallen. Ik was wel benieuwd naar andere boeken van dezelfde schrijver want dit smaakte naar meer. Ik sloeg dus aan het googelen. Maar 'Bart te Veldt' leverde niets op, 'De vijand in huis' ook niet en evenmin 'Het Zonhuis' in Leusden, de uitgever. Ik keek naar het ISBN: 979 90 454 009 3. Dat hielp me ook niet verder op weg. Wat kon er nog meer informatie verschaffen? Natuurlijk, die kleine lettertjes die altijd op een van de eerste pagina's na de titelpagina staan. Het stond bovenaan die pagina:
© 2017 Bart te Veldt. De deurbel ging. De flat waarin ik woon heeft zo'n modern systeem, waardoor je kunt zien wie er aanbelt: een politieagent. Ik liet de deur opengaan en wachtte op de agent. "Goedenavond, meneer Te Veldt", zei hij. "Ik kom het boek halen dat u mee naar huis heeft genomen."
© Evert van Wijk 2011 (Op dit verhaal rust copyright.)
x
